Ант итәм

Ант итәм шул сурәт белән. Сабый белән —
Исе китеп ник елмая соң ул бала?
Үлем шулай елмая бит алгысытып,
Гаеп төсе кала садә чалымнарда.

Ант итәм мин хатирәңнең аһы белән.
Авазыңнан буылдым мин, хәлдән тайдым.
Синең сызыкчалар — минем тамагымда,
Тыннарыма капланды зур, кара кайгың.

Ант итәм мин җанда синең барлык белән.
Йөрәгемә сине һаман урлаганмын,
Онытканмын — син бит бары Тәңренеке,
Тәңренең бит синдәйләре бик аз аның.

Мин ант итәм хәлең беткән мәлең белән —
Ачлык — кусе, аның сиңа теше утте.
Мин ант итәм җандай газиз ватан белән —
Гәрчә ватан сине җирдә ятим итте.

Африкалы даһи Тверь бульварында
Сабыйларга уйчан карап, башын игән —
Үз башыңа шулай гашыйк булдың аңа.
Мин ант итәм син яраткан даһи белән.

Сагышлыдыр җәннәттәге ялың синең —
Юктыр газап, юктыр иҗат тирән җирдә.
Мин ант итәм Алабугаң фаҗигасен
Алабугаң белән синең утерергә.

Оныкларның йокылары тыныч булсын.
Юкса, төнлә әбиләре гел куркытыр:
«Йокла, улым! Йокла, кызым! Тик ятмасаң,
Алып китәр сине Алабуга-сукыр!»

А, килер ул — озын, салкын кармавычлар!
Яныма ук килеп кенә җитсен бары —
Сытачакмын дагаланган итек белән,
Кирәк ту гел миңа хөкем карарлары.

Бугазына батып керер минем табан.
Хәшәрәтнең шома, салкын тәне дымлы.
Көйдерерләр яшел, зәһәр агу булып
Карындагы балалары табанымны.

Койрыгында җитлеккән бер яралгыны
Ыргытырмын җиргә — җир бит төпсез икән.
Маринаны уксез улемнәргә илткән
Болдыр хакында мин улчак һич суз әйтмәм.

Мин ант итәм. Ә хәзергә тирән кое
Төбендәге бака сыман, караңгыда
Соры кузен миңа текәп, инде мине
Үтерергә ант итәдер Алабуга.

60 нчы еллар.